A Qatarsis

É posible que non meu anterior artigo de opinión, onde trataba de resolver ou debate sobre si Messi é ou non ou mellor de todos vos tempos, fóseme demasiado polas ramas na miña sisuda argumentación. Nesta ocasión pretendo evitar vos rodeos e as circunvalacións para tratar de dicir algo ao redor dun asunto sobre ou que xa se dixo todo. Ou habitual ao falar de Arxentina é falar de Leo Messi, e falar do de Rosario é dicir que se acaban vos adxectivos para definilo. Habería que inventar palabras como fan vos alemáns para formular novos termos cos que desglosar a figura do arxentino, ou directamente inventar unha nova lingua se ou élfico ou ou pársel contan cun glosario futbolístico limitado. Só sei falar galego e chapurrear ou castelán, polo que desisto na idea de falar do 10. 

Por iso, agora que as augas se acougaron e vos meus ánimos amornáronse, falarei do mellor partido non peor Mundial. Porque se este non foi unha Copa do Mundo digna como para mostrar ou fútbol como negocio, a final si dignificou ou fútbol como deporte, reconciliándonos con ese xogo que nos obriga a preguntarnos que ten, que provoca que sigamos con atención a 22 millonarios correndo detrás un obxecto esférico coa primaria intención de penetrar en campo rival e conquistar ou territorio contrario. Unha guerra civilizada, reducida a 90 minutos, un rectángulo e pantalóns curtos. 

Pero resulta imposible resumir vos máis de 120 minutos dunha final dá Copa do Mundo nun artigo de opinión. Non poderán facelo nin as enciclopedias. Nada poderá recoller todos vos pequenos matices, as emocións, vos nimios detalles que fixeron do partido do domingo ou duelo do milenio, ese que todo afeccionado aspira a ver cando entra nun estadio, acende ou televisor ou pecha vos ollos, para soñar, durmido ou esperto, con fútbol. 

Pero, e se nos fixamos en só 50 segundos? Vos últimos 50, por exemplo, que foron vos instantes nos que cambiaron a historia dun país. Unha historia que dei e insiste en que ou que ocorreu non debe de pasar, porque ou que tira segundo leva as de perder. Deu a matemática, un concepto que non fútbol ten todo e ningún peso, pero ou din tamén as cábalas, as mesmas que plantaron a Arxentina na final. Porque Lloris vestía de amarelo. Porque vos aniversarios do árbitro así ou indicaba. Porque Lio fallou un penalti non terceiro partido. Porque xogou Canadá. Porque elixiron crer. 

Non punto fatídico ou único que importa é ou método de ensaio e erro, e vos de azul erraron en dúas ocasións, dando a volta á omelette. A vantaxe era agora para vos albicelestes. Ou 'Dibu', ese vilán vestido de verde cirurxián, posuidor do pé de Deus -ese ser todopoderoso que lle deu a súa man a un dianteiro e ou seu pé a un gardameta, decisión talvez produto dunha tirada de dados- acertou a atallar un e desquició ao lanzador noutro atei ou punto de enviala fóra coa mirada.  

Pero non cuarto Kolo non dá opción e Gonzalo, un raparigo de 25 anos ao que alcuman 'Losqueada', ou que de súpeto leva sobre vos seus ombreiros a mochila de Atlas. Empezan vos 50 segundos ditosos. Despedir dous seus compañeiros e enfila a portaría, amodo, cruzar non seu camiño co seu adversario, co que se ha bregado na prórroga e que lle saca dúas cabezas. Van quince segundos. 

Nese percorrido tivo tempo a decidir onde íao a lanzar, a desdecirse, a definilo de novo, a volver cambiar de idea, a desexar non ser o e mirar ao ceo esperando un meteorito que ou á parte do seu destino. Pasou exactamente medio minuto desde ou gol de Kolo Muani, e Montiel pon con mimo ou balón sobre ou punto marcado con cal. Parece dicirlle algo. "Acórdasche de min? Coñécesme. Somos ti e eu de novo. Pero agora non é de trapo", rumoréalle, con mirada de neno. 

Alá foron 40 segundos e ou lateral colleu carrerilla. Concretamente son nove pasos cara atrás. Lusail se insonoriza nese mesmo instante. De súpeto é ou silencio, ou que comparten vos miles que abarrotan a Praza dá República, vos que morden unha bufanda en Quilmes, vos que se tapan a cara coas mans en Ezeiza, vos que están de costas ao televisor en Lanús, vos que aínda quedan nas Malvinas. Son once metros vos que distancian a Montiel dá eternidade. 45 millóns de arxentinos conteñen a respiración; 68 millóns de franceses repasan ou santoral; 4 mil millóns de persoas alén dá pantalla agardan ao desenlace, como agardan a que ou presentado abra ou sobre que esconde ou Óscar á Mellor Película. "And the winner is...".

Un paso. Dous. Tres e catro. Cinco. Non sexto Montiel golpea. Pasaron 47 segundos. En realidade, pasaron xa 36 anos. Pasaron xa nove mundiais. Pasaron Raúl Alfonsín e Carlos Menem, e outros cinco presidentes en once días. Morreron vos ditadores, levantaron ou Corralito, encerraron ao Kirchernismo, proclamaron un Papa e enterraron a Deus. Pasaron máis de 200 anos desde a súa independencia pero toda a historia de Arxentina reducir a ese instante non que un pibe de Vicerrei do Piñeiro elixe a súa esquerda e non a dereita, como ten que ser. Entón é ou Big Bang, unha gran explosión que sacode ou estadio, e ou son provoca unha onda que se vai facendo xigante ata que un tsunami en forma de berro atravesa toda a Avenida 9 de xullo con só tres letras: "Gol". 

É unha qatarsis, con 'Q' de "Que mirás, bobo?". Un momento idóneo para morrer, para unha despedida como a do vello Casale. Porque se un puidese elixir a maneira de morrer, eu elixo esa, irmán. Eu elixo esa!